Kerst 2024
HET GEBOGEN SPOOR
De ijskoude wind blies Paul om de oren terwijl hij langzaam op zijn toerski’s bergaf door de diepe sneeuw zwoegde. De hemel was zwart en alleen het licht van de steren scheen over de met sneeuw bedekte bergen – het was nieuwemaan. Eigenlijk zou dit een gemakkelijke tocht moeten worden: omhoog naar de berghut van zijn familie, de laatste avond voorafgaand aan kerst rustig en alleen doorbrengen en ’s ochtends omlaag het dal weer in, net op tijd voor de festiviteiten. Hij kende de weg als zijn broekzak – had die overdag talloze malen genomen. Maar nu, zo midden in de nacht, was hij volledig gedesoriënteerd.
Hij trok zijn capuchon strakker aan en probeerde de kaart op zijn mobiele telefoon te ontcijferen. Maar de ontvangst was slecht en de batterij begon te knipperen. “Verdorie”, fluisterde hij toen het apparaat er met een laatste trilling mee ophield. Hij keek achterom en zag het gebogen spoor dat zijn ski’s in de verse sneeuw hadden achtergelaten – een elegante L-vorm die een boodschap leek af te geven. “Een L voor levensmoeheid”, dacht Paul bitter. Hoe heeft hij het in zijn hoofd kunnen halen om midden in de nacht op ski’s de bergen in te gaan?
De kou trok in zijn botten en hij wist dat hij snel een besluit moest nemen. Verder gaan of hier wachten en hopen dat het gauw licht zou worden? Hij besloot om verder te gaan. Alles beter dan wachten en bevriezingen op te lopen. De hut zou eigenlijk niet meer zo ver moeten zijn. Wanneer zou hij er nu eindelijk zijn? Net toen hij de hoop wilde opgeven, zag hij een klein, warm lichtje tussen de bomen. “De hut!”, riep hij. Eindelijk! Maar waarom brandde daar licht? En bovendien, hun familiehut staat op een kleine bergtop met vrij uitzicht en niet – zoals deze hut – tussen de bomen. Hij worstelde zich door de sneeuw tot hij uiteindelijk voor de kleine berghut stond.
Toen hij de deur opende, kwam hem de geur van gestoofde appels en cacao tegemoet. Hij hoorde een vuurtje knetteren. Paul aarzelde. Wie is hier zo midden in de nacht aanwezig? Maar toen hoorde hij een lage stem die zei: “Kom binnen voordat je bevriest!” Paul bleef als aan de grond genageld staan. Daarna trok hij de deur achter zich dicht en stapte hij over de drempel. Vóór hem zat niemand minder dan de kerstman. Of in ieder geval iemand die op hem leek: een forse man met een rode jas, witte baard en glinsterende ogen die glansden als het noorderlicht.
“Uh, goedenavond”, stamelde Paul, niet zeker of hij droomde of hallucineerde. De man lachte. “Goedenavond, mijn jongen. Ga zitten, zorg dat je warmer wordt. Je ziet eruit alsof je een zware nacht hebt gehad.” Paul plofte neer op een stoel en de kerstman duwde een dampende mok in zijn handen.
“Wat doe jij hier boven?”, vroeg Paul eindelijk. De man glimlachte en wees naar een kist die naast de open haard stond. “Ik haal een paar laatste cadeautjes op. Click & collect – je weet wel, bespaart tijd. Deze hut hier is een van mijn afhaalpunten. Maar vertel eens, hoe ben jij hier zo terechtgekomen?”
Terwijl Paul zijn cacao dronk en langzaam weer wat gevoel in handen en voeten kreeg, vertelde hij zijn verhaal. De kerstman luisterde geduldig, knikte en zei tot slot: “Soms leiden onze paden ons precies naar de plek waar we moeten zijn. Zelfs als ze een vreemde bocht hebben.” Hij gaf Paul een knipoog, pakte een stokoud kompas van de tafel en gaf dat aan hem. “Hier, dit zal je helpen de weg terug te vinden. En vergeet niet: soms is het niet de bestemming waar je naar zoekt, maar de weg ernaartoe.”
Toen Paul ’s ochtends de hut verliet, werd het al licht. Het spoor in de sneeuw – zijn gebogen L – lag er nog, en ernaast stonden grote, ronde voetafdrukken. En opeens wist hij waar die L werkelijk voor stond: voor de liefde. Hij keek om naar de hut, maar die was verdwenen. Het enige dat hij nog had was het kompas in zijn hand – en de warmte die zich diep in zijn hart had verspreid.
Wij wensen u een liefdevolle Kerst, vol van warmte en dankbaarheid. Dat het vredevolle dagen mogen zijn, niet alleen in onze huizen maar vooral ook in de wereld om ons heen Laat de harten van alle mensen stralen en in vrede zijn.
Uw familie Lantzerath en alle medewerkers van de Lantzerath-Group